Dubbel gevoel

Lieve allemaal,

Vanavond is het dan zover ik vlieg weer terug naar het koude nederland, want wat ik begrijp is het daar maar 6 graden, brrrr! Het is echt zo dubbel aan de ene kant wil ik zo graag naar huis om iedereeen weer te zien, maar aan de andere kant laat je ook een deel van je familie achter. Want charlene diana en kevan zijn een deel geworden van mijn familie, ik ga ze zo missen. Vandaag is daarom ook een rare en een beetje een onwerkelijke dag.

Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste blog heb gepost, dus ik zla jullie eerst nog even inlichten over onze geweldige ervaring bij de HIV kliniek 'ahum' en de bijzondere bruilofstafscheidsfeest.

Het begin van deze blog start bij zondag 26 oktober. Vandaag zou de laatste dag in het weeshuis zijn echter door een maraton waren alle wegen afgesloten en was het voor ons onmogelijk om daar te komen. Zo erg vonden we dit nou ook weer niet want de ortodoxe hoofdzuster van dat weeshuis gaan we echt niet missen. Dit soort smsjes stuurt ze: God bless you for all that you have done to bring joy and love into the hearts of the boys.. May He (god) always be with you all in your missions and I pray that one day you accept him into your hearts and minds. Tja wat moet je daar nou van zeggen.

In plaats van het weeshuis gingen we naar een bruilofst afscheidsfeest van een vriendin van Diana, dit is dus totaal iets anders dan wat wij in Nederland gewend zijn. Dit is een soort feest wat gehouden wordt voor de echte bruiloft en is eigenlijk bedoelt om geld van mensen af te troggelen. Het begint heel leuk met een heel buffet aan eten, maar als iedereen klaar is dan komt de vader in kwestie naar voren. Hij blijft daar net zo lang iedereen pushen totdat ze geld geven. Ik voelde me daar zo ongemakkelijk bij. En het erge was nog dat de vader van de bruid een van de eigennaren is van een hele bekende bank in Nairobi, dus heel rijk is.
In Nairobi is het ook zo dat voordat de vader accepteerd dat zijn dochter met haar vriend mag trouwen de vriend eerst douwari moet betalen. Dit kan van alles zijn, geld geiten koeien etc. Hierbij mag de vader zelfs onderhandelen als hij het niet eens is met de prijs. In dit geval had deze man dat gedaan en had er uiteindelijk 100 geiten aan over gehouden. Serieus wat moet je met zoveel geiten. Maargoed het erge is dan ook nog dat hoe slimmer en hoe rijker en hoe mooier een vrouw is hoe meer de vriend moet betalen. Een vrouw uit de slum is bijvoorbeeld veel minder waard, is toch verschrikkelijk!

Maandags hadden we al onze moed bijeen geraapt om weer naar het ziekenhuis te gaan, want door het voorval op de OK hadden we er eigenlijk geen zin in. Toen ook nog bleek dat ze op de HIV kliniek niet van onze komst afwisten zakte de moed al helemaal in onze schoenen. Gelukkig pakte ze het snel op en werden we allemaal op een afdeling gedropt, eerst bij een verpleegkundige en daarna bij een arts. In was eerst even op de spoedeisende hulp bij kamila want de verpleegkundige van de kinderafdeling was nog in gesprek. Nou spoedeisend kan je het niet echt noemen. Het enige wat ze doen is de vitale functies meten en dat is het. Je ziet hier geen heftige dingen wat je van een spoedeisendehulp verwacht. Op een gegeven moment kwam er een vrouw die zei dat ze het toch zo raar vond dat de landen in afrika altijd worden getroffen door dit soort ziektes als HIV en ebola en dat een land als Nederland dat bijna niet heeft. Nou ik snap het wel hoor!

Het erge is dat ze hier de patienten helemaal geen goede HIV behandeling kunnen geven, want ze liegen je glashard in je gezicht. Op de kinderafdeling was een meisje van 19 jaar die zei dat ze de afgelopen maand maar 1x haar medicatie was vergeten. Echter had de arts dik hard bewijs dat ze het constant vergeet. Dit kan je zien aan de GDH4 level en de viral load in het bloed. Als het GDH 4 level heel laag is bekend het dat de viral load (HIV) heel hoog is en er dus geen medicatie worden ingenomen. De GDH4 level moet namelijk zo hoog mogelijk zijn. Ondanks dit bewijs bleef het meisje ontkennen.

Wat ik ook wel erg bijzonder vond was dat de verpleegkundige op de kinderafdeling vertelde dat de ouders hier verplicht zijn om als hun kind 8 jaar is dat ze vertellen dat ze HIV positief zijn. Opzich is dat heel goed echter werkt het niet echt. De meeste ouders vertellen het gewoon niet. En als hun kind gehandicapt is of bijvoorbeeld dyslectische dan hoeven de ouders het niet aan hun kind te vertellen, want ja daar zijn ze gewoonweg te dom voor of ze vergeten het dan weer. Toch belachelijk die kinderen zijn juist hardstikken slim en moeten het juist weten.

Woensdag gingen we dan eindelijk naar mombasa :) Eerst zijn we nog me Diana naar een markt geweest waar we kruiden en nog meer doeken hebben gekocht, want daar hadden we echt nog niet genoeg van. Om half 8 in de avond vertrok onze vlucht. Nja dat was de bedoeling echter gaat dit ook op zn keniaans want we moesten eerst nog op zn 6 vliegtuigen wachten die aan het landen en stijgen waren, dus om 8 uur savonds vlogen we dan eindelijk de lucht in. Gelukkig ben je er binnen een half uur dus eer dan je gestegen ben daal je al weer. Direct toen we uit het vliegtuig stapten kwam de tropische warmte ons al tegemoet. We werden opgehaald door Esther de nicht van Diana. We kwamen aan in een op zn zachts gezegd bijzonder huis. Niet bepaald groot en ze leven er met zijn 12en. Wij sliepen daarom ook in de hitte met zijn 6en in een kleine muffige kamer met allemaal muggen. We hebben daarom ook niet bepaald goed geslapen zeker niet, omdat de moskee om 5 uur begon te loeien. Hierop kwam de hele familie ook in beweging waardoor slapen er niet meer inzat.

Al vroeg heeft Esther ons daarom naar het strand gebracht. Wauw wat prachtig dit heb ik alleen maar op foto's gezien. Een echt wit strand met palmbomen en een helder blauwe zee. Vanwege de teroritische aanslagen in mombasa zijn er geen toeristen meer we hadden dan het strand helemaal voor ons zelf. Nja niet helemaal, want de verkopende kenianen waren natuurlijk wel aanwezig die om ste beurt kwamen vragen of we toch echt niet die snorkeltocht wilde doen of die prachtige souvenir wilde kopen. NEE. Maargoed heerlijk gezwomen, gezond en een verse kokosnoot gegeten die speciaal voor ons uit de boom was gehaald. Jammie!

Helaas is de Keniaanse zon toch net iets feller dan in Nederland, dus er valt niet tegenop te smeren. We waren dan ook alledrie flink verbrand.

S avonds hebben we in een hotel gewacht op Diana, de nicht mocht namelijk niet weten dat zij ook naar mombasa kwam anders zou ze daar de komende week niet meer weg mogen. Toen Diana aankwam met de tuktuk naar een restaurant gereden waar we heerlijk buiten hebben gegeten, daarna zijn we naar Beth gegaan waar we drie nachten zullen slapen.
Daar aangekomen bleek dat we een appartement voor ons zelf hadden, wat wel echt heel fijn was na de eerste nacht. We waren alle drie zo moe dan we nog helemaal onder het zand en de muffige geur ons bed in zijn gekropen.

Vrijdags gingen we naar Malidi toe een hele tocht is dat, met daarbij onze mega zware koffer met alle spullen voor de kinderen in de school. Eest met twee matatu's om bij de juiste matatu te komen die naar Malindi rijd. In een kleine nissan voor ongeveer 12 personen en daarnaast volgestrouwd met spullen gingen we op weg en onze koffer was op het dak vastgebonden. Onderweg moesten we nog ergens even stoppen want dar moesten nog zn 6 mega geluidsboxen op het dak vastgebonden worden. Hoe het pasten geen idee, maar uiteindelijk reden we met alle spullen verder.
Onze chauffeur was nogal roekeloos waardoor het een klein maar heel weinig scheelde of we waren overreden door een vrachtwagen, hij kon nog net aan de kant gaan. De weg naar malindi toe was daarin tegen prachtig met hele mooie natuur!
Eenmaal aangekomen in Malindi opgepropt in een tuktuk naar de school toe. Het is een kleine buiten school, als het regent spoelt de school gewoon weg. De kinderen hadden een optreden voor ons ingestudeerd was echt heel leuk om te zien. Al snel zijn we weer vertrokken richting malindi om weer optijd terug te zijn voor het halloween feest.

Het halloweenfeest was niet helemaal wat we ervan hadden verwacht, want het was een kinderfeestje met acrobaten en stoelendans etc. Niet echt iets voor ons, dus we waren niet zo blij met Diana op dat moment. Daarna zijn we nog naar een club geweest, wat wel heel gezellig was en hebben we een heerlijke coctail gedronken, nog een goede afsluiter van de avond dus.

Zaterdag hebben we een beetje uitgerust, want ook hier wordt we elke morgen om 5 uur gewekt door de moskee en de bouwvakkers uitslapen zitten er deze week niet in. In de middag zijn we naar het strand gegaan, waar de kenianen in rijen langs liepen met allerlei verschillende etenswaren, want ja we zien er alledrie inmiddels zo mager uit dat we wel wat vetten kunnen gebruiken.
In mombasa leven veel moslims. Veel vrouwen dragen boerka's of nikaaps zelfs op het strand. Ik snap niet hoe ze dit volhouden in heb het zelfs in mn badpak nog super warm.

Zondag werden we wakker in een onderwater gelopen mombasa, het had de hele nacht mega hard geregent dit zijn dus de echte tropische regenbuien. We zouden vroeg weggaan richting wazini eiland zodat we daarvoor nog door mombasa konden lopen. Echter regende het nog steeds dus maar even gewacht. Om 13 uur vertrokken we zo ongeveer zwemmend met alle bagage naar de matatu. Van de matatu naar de ferry en daar de matatu richting shimoni. Om 18 uur kwamen we dan eindelijk aan in Shimoni. Daar werden we door Ali opgehaald waar we de komende 3 nachten verblijven. We moesten nog met een bootje naar de overkant. Inmiddels begon het steeds harder te regenen, dus ze waren even bang dat het bootje zou zinken. Het was namelijk een oud en gammel bootje niet zoals we die in Nederland kennen. Helemaal doorweekd kwamen we aan op de overkant. Nog een stuk naar het huis lopen en daar snel drogen kleding aangetrokken en gegeten.

Dit huis is voor Keniaanse begrippen nog redelijk luxe, alleen is de wc en douche buiten. De wc is wederom een gat in de grond en heeft geen deur. Tja

Voor de eilandbewoners was het trouwens heel fijn dat het zoveel had geregent, want zij leven van het regenwater. Daar doen ze alles mee, ze gebruiken het zelfs als drinkwater.

Het is hier heel onbeleefd om aan je eten te ruiken en wat doet Hannah die ruikt aan haar thee. STOM

Maandag stond de boottrip op de planning richting Mpunguti een eiland in de zee. Het is werkelijkwaar zo prachtig mooi daar. Ik vind het zo bijzonder dat wij dit allemaal mogen meemaken en daarbij samen met de lokale bevolking. Dit eiland staat bekent om de reusachtige coconut crabs, we hebben dan ook flink wat grote krabben gezien. Daarna zijn we gaan snorkelen echt prachtig het water is zo helder dat je zelfs bij 10 meter diepte nog duidelijk de grond kan zien. We hebben prachtig mooie gekleurde vissen en koraal gezien. Op een gegeven moment zijn Omali (onze persoonlijke bodygard die ons niet uit het oog verliest) tegen mij we moeten nu uit het water, want het weerbericht zegt dat het weer over een half uur gaat veranderen en dat het gaat regenen. De lucht was helderblauw, maargoed het kan zomaar veranderen. Wij het water weer uit en in de boot. Rond half twee kwamen we terug en was de lunch voor ons klaar gemaakt. Na de lunche zijn we met Omali over het eiland gelopen en hebben we de prachtige zonsondergang gezien.

Het heeft de gehele dag niet geregent en de zon heeft alleen maar geschenen. Dus waar Osmali dat weerbericht vandaan heeft geen idee. Waarschijnlijk een excuus dat hij weer optijd terug was voor de moskee.

Dinsdag weer een beroerde nacht de moskee begon weer om 5 uur en stopte dit keer niet na 10 minuten nee hoor ging vrolijk door tot 7 uur. Daarnaast dacht Ali om 6 uur laat ik eens de motor van mijn boot gaan repareren. Heel fijn. Vandaag gingen we met Osmali naar de mangrove in de ochtend komt door het tij de wortels van de bomen blood te liggen doordat het water zich dan twee kilometer terug trekt. Heel bijzonder om te zien. Echter blijkt maar weer hoe weinig de kenianen om hun natuur geven, want overal zag je plastic liggen. Het liefst zou je een vuilniszak pakken en het allemaal gaan opruimen.

Alle drie waren we doodop, ons lichaam leeft nu echt op de laatste restjes energie. Daarnaast was het bloedheet en zweten we ons kapot, dus na 2 uur lopen klom Omali een boom in en haalde er 4 kokosnoten uit. Deze heerlijk opgegeten om daarna de boardwalk te lopen. Dit is een brug langs allemaal koraal wat ook door het Tij blood komt te liggen. Ook heel mooi om te zien.
Smiddags hebben we nog even verkoelend in de zee gezwommen en werden dan ook direct omringt door allemaal kinderen. Het is zo grappig dat je hier op de bodem van de zee gewoon je eigen schaduw ziet en de reflectie van het water.

Woensdag gingen we weer trerug naar nairobi. Als we de eerste matatu van 7 uur in de ochtend zouden nemen zouden we optijd komen. Wij in die matatu bleek toch dat hij er iets langer over deed dan gepland. Hij stopte echt onwijs veel dus rond half 10 kwamen we pas aan in mombasa. Daar moesten we nog heel lang wachten op de ferry, dus pas om 10.20 uur zaten we in de taxti terwijl de incheck bali over 20 minuten sluit. 5 minuten voor sluiting kwamen we nog net optijd aan, gelukkig maar.

Met onze smerige en bezweten lijfen stapten we het vliegtuig is en na een half uur kwamen we weer aan in nairobi met een heerlijk verkoelend briesje.

Thuis snel gedouched en heb mn haar laten invlechten dit duurde ongeveer twee uur en toen in daarna in de spiegel keek schrok in me dood. Ik vond het zo het er echt niet uit zien, maar om de lieve dame niet te beledigen lukte het nog om te zeggen It is so pretty.

Savonds zijn we uiteten geweest met Charlene en Diana als dank voor hun gastvrijheid van de afgelopen maanden. We aten bij een indische restaurant wat aardig pittig was. Maar het was echt onwijs gezellig we hebben genoten.

Nu dat ik deze blog schrijf is het nog 8 en een half uur en we zitten in het vliegtuig richting Nederland. We verlaten kenia en laten hier Diana en Charlene achter. Het liefst zou je ze mee nemen, maar helaas is dat niet mogelijk. Echt ik ga ze zo missen. En ik hoop dat ik ze ooit nog een keer zien. Het rare alleen is dat je niet weet wanneer je ze gaat zien.

Dit was het dan mijn drie maanden in Kenia, iedereen bedankt voor het lezen van mijn blogs en alle lieve reacties die ik erop heb gekregen.

Liefs Hannah en tot over ongeveer 17 uur.