Coptic Hospital

Lieve allemaal,

Alweer een week verder, wat gaat de tijd toch snel!

Eerst zal ik jullie vertellen over mijn kerk avontuur. Door de buurvrouw waren we uitgenodigd om met haar en haar man op zondag mee te gaan naar de babtisch kerk. Nadat we haar eerst hadden geshockeerd met het feit dat wij atheist zijn. Vol enthousaisme zeide we ja, omdat we toch wel erg benieuwd waren hoe een kerkdienst er in Kenia uitziet. Dit bleek een grote vergissing te zijn!

We werden om half 10 opgehaald door haar man. Het opvalende ia dat er op zondag vrijwel geen verkeer is in kenia dus binnen een paat minuten waren we met de auto bij de kerk. Daar kregen we eerst een kopje keniaase thee bestaande uit melk en suiker. Tja dat is even wennen in het begin. Daarna begon dan de kerkdienst met veel gezang. Het preken gaat hier met veel grappen gepaard over drugs en drank. De priester vertelde zelfs dat hij im de gevangenis had gezeten door stom toeval. Echt heel anders dan in een nederlandse kerk waar je op houten bankjes zit. Hier zat je gewoon in een bioscoop stoel te kijken naar een tv scherm.
Natuurlijk werd ook hier geld opgehaald. Echt belachelijk staan ze daar met hun manden klaar om het geld van iedereen te verzamelen. Zelfs de meest armen mensen doneren en wat doen ze ermee nog 1000 andere kerken bouwen...
Na de kerkdienst werden we naar een kamertje gebracht waar we wederom keniaanse thee kregen. Hier werden we zowat gedwongen om lid te worden van de kerk. Echt belachelijk! Maar we hielden voet bij stuk en zijn GEEN lid geworden. En een ding is zeker we gaan NOOIT meer naar de kerk!

Nadat de wekker de volgende ochtend om half 8 ging brak dan eindelijk onze eerst stage dag aan. Daar gingen we dan met onze rugzak om de matatu in. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kregen we eerst een rondleiding van Grace en werden we alledrie naar onze afdeling gebracht. Stephanie naar de ICU, Kamila naar de general private ward en ik naar de materity ward.

Zodra ik een stap op die afreling had gezet werd ik meteen meegesleurd naar een bevalling. Dit was echt een mega schock voor mij. Ten eerste had ik nog nooit een bevalling gezien. Ten tweede hoe ze met de patient omgaan is heel anders. Ze praten met elkaar over koetjes en kalfjes en zijn constant met hun telefoon bezig terwijl die vrouw aan het bevallen is en mega veel pijn heeft. Ten derde is niks hier steriel, ze proberen het wel met steriele handschoenen, maar dat gaat al fout bij het aantrekken. De materialen die ze gebruiken worden niet elke keer weggegooid, maar opnieuw gesteriliseerd. Dit is opzich een heel goed ding aangezien we in Nederland echt veel verspillen, maar niet als je de bloedvlekken van de vorige bevalling er nog op ziet zitten.
Maargoed ondanks dat werd er na een hald uur toch een gezond babietje geboren en prachtig om te zien, maar bij mij ging op dat moment bijna het licht uit. Dus maar even zitten.
De vrouw werd gehecht want had een flinke snee doordat ze ingeknipt moest worden. Terwijl ik hier naar aan het kijken was ging ik bijna weer van mn stokje, dus weer maar even zitten.
Het babietje werd opgevangen en ze gaan nou niet bepaald zachtaardig om met die kindjes. Als er geen olie aanwezig is om het babietje schoon te maken nou dan gebruik je toch gewoon alcohol kan prima.
Het kindje moest wel uitgezogen geworden, omdat het wat vruchtwater had ingesikt tijdens de bevalling. Ook dit gaat niet voorzichtig, nee ze rammen dat slangetje gewoon naar binnen. Dit kon ik niet aanzien en viel voor de derde keer bijna flauw.

Eindelijk was het 17 uur en kon ik bijkomen van alle indrukken die ik de eerste dag al had opgedaan, want werkelijk alles is anders! Gelukkig ben ik met twee hele lieve meiden hier dus kon ik goed mijn verhaal kwijt, wat wel echt heel belangrijk is anders trek je het namelijk niet!

We beginnen om 8 uur dus de wekker ging dit keer om 6 uur.. Eenmaal aangekomen ging ik eerst mee met een soort artsenvisite. Hierbij loopt een arts samen met de verpleegkundige langs alle patienten om te kijken hoe het gaat. Vervolgens heb ik allemaal babietjes gewassen, zo schattig. Verder was deze dag een rustige dag net als woensdag.
Je ziet soms echt hele schokkende dingen wat de verpleegkundige zorg betreft. Medicatie word door de apotheek geleverd en ze hebben op de afdeling geen medicatie opstok. Als medicatie dus niet of te laat wordt geleverd krijgt de patient niks. Er wordt door de verpleegkundige vervolgens niet actie ondernomen, nee hoor dan krijgt de patient het gewoon een paar uur later. Daarnaast is er geen logica bij het uitdelen van de medicatie alles wordt in potjes gesmeten in de hoop dat je aan het eind nog weet welke medicatie voor welke patient is. Wanneer er iv medicatie wordt klaar gemaakt wordt dit niet in een speciale ruimte gemaakt, nee hoor gewoon bij de patient terwijl het medicijn alle kanten op vliegt. Ook zwaaien ze alle kanten op met de naalden dus het percentage prikaccidenten zal wel hoog liggen hier.
Zoals ik al zie is steriel niet steriel. Een voorbeeld hiervan is om eerst het medicijn wat steriel moet worden ingebracht met je handen te breken om vervolgens pas de steriele handschoenen aan te doen. Begrijp jij het?
Bevallingen worden vooral gedaan door verpleegkundige die hier geen speciale opleiding voor hebben gedaan, maar alleen de opleiding tot algemeen verpleegkundige. Tijdens en na de bevalling is geen een arts te bekenen.
Als een kind zuurstof behoeftig is wordt dit gegeven in de verloskamer. Vervolgens wordt het kind daar achter gelaten en wordt er niet meer naar omgekeken.
Dit alles terwijl de patient niet zal klagen. Kenianen hebben van jongs af aan geleerd om niet te klachen en blij te zijn met wat je hebt.
Om toch nog met een positieve noot te eindigen ze gaan hier echt zeer creatief om met het materiaal dat ze hebben. Niks zal verspild worden. Een handschoen wordt bijvoorbeeld gebruikt als stuwband.

Donderdag had ik weer een bevalling meegemaakt dit keer wel met een dokter erbij wat een wonder is en dit keer zonder bijna flauw te vallen. Echter schaamde ik me dood tijdens deze bevalling. De arts wilde mij allea uitleggen wat ik natuurlijk onwijs interessant vind maar niet als dit ten koste gaat van de patient. Ik zal jullie de details besparen, maar het kwam erop neer dat die vrouw onnodig extra pijn leed terwijl het de arts niks interesseerde. Hij zal deze vrouw alleen als een soort leerobject.

Verpleegkundige zijn hier onwijs lief aardig en geïnteresseerd. Iedereen stelt je honderde vragen over nederland. Iedereen met wie ik praat zegt dat hij/zij naar Nederland wil komen en daar in het ziekenhuis wil gaan werken. Nou ik denk dat ze een mega cultuur shock krijgen! Ongetwijfeld vragen ze me allemaal naar mijn geloof. Als ik dan zeg dat ik niet geloof zijn ze totaal verbaasd. Maar geloof je dan echt niet in God? Nee echt niet. Een zei zelfs, ik had altijd al een atheïst willen ontmoeten.
Iedereen vraagt je telefoonnummer en zegt, je moet echt een keer bij me komen eten. Ze zijn zo gastvrij!
Daarbij interesseerd ze het echt niet of je te laat komt of zelfs niet komt opdagen. We zijn vandaag zelf anderhalf uur weg geweest voor de lunch. Echt geen enkel probleem!

Vrijdag was de dag dt we naar het weeshuie zouden gaan nadat we eerst nog een paar uurtjes in het ziekenhuis hadden gewerkt. We kwamen bij Grace aan die ons erheen zou brengen. Echter was zij niet aanwezig en na 2 en een half uur kwam ze dan eindelijk aankaken. Op de parkeer plaats kwamen we vader eilisas tegen die schijnbaar in het weeshuis werkt. Hij nodigde ons natuurlijk meteen uit voor de bijbelstudie en de kerkdienst. Ook zei hij dat deze stage toch echt geen eigen keus is, maar de wil van God. Ja natuurlijk, ik heb toch echt alles zelf moeten betalen. Inmiddels was het al te laat om nog te werken in het weeshuis, dus zijn we er alleen even langs gereden.
Als excuus zijn we wel getracteerd op een heerlijke milkshake.

Inmiddels zijn we hier helemaal ingeburgerd en kent iedereen ons. Vrijdag stapte we uit de matatu en zij de buschauffeur tot maandag. Inmiddels is ons rooster bij hun bekent. Iedereen op straat vraagt aan je hoe het gaat. Dit ga ik wel echt heel erg missen straks! Die sociale controle is hier zo groot wat echt een fijn gevoel geeft.

Zo dit was het wel weer voor nu! Morgen weer vroeg mn bedje uit voor de tweede stage week.

Asanti!

Liefs,

Hannah