HIV

Lieve allemaal,

Hier alweer mij volgende reisverslag. Beetje kort na de vorige maar anders loop ik al helemaal zo achter. Maandag start ik mijn eerste dagje op de ICU ik ben benieuwd.

De eerste dag op de ICU de intensive care unit was vrij rustig er lagen 3 patienten die allemaal stabiel zijn, want ja hier op de icu heb je ook gewoon patienten die prima op de normale afdeling kunnen. Maargoed ik denk in sommige gevallen dat het best prettig is om op de icu te ligge want hier krijg je veel meer aandacht. Ook is het vaak een kwestie van geld, hoe langer op de icu hoe meer geld voor het ziekenhuis. Want werkelijk elk infuusje elk naaldje elke handschoen echt alles wat er voor de patient wordt gebruikt wordt opgeschreven. Vervolgens als de patient dan met ontslag gaat krijgt hij de rekening die hij bij de kassa mag gaan betalen.

Er ligt een man met ontregelde diabetus met decubitus wonden. Deze man heeft een neussonde aangezien hij niet goed kan slikken. Een collega ging hem sondevoeding geven wat inhield 400 ml in minder dan 5 minuten. Heel bijzonder.

Een collega waar ik die dag mee samen werkt had ervoor ookal een nacht dienst gedraaid en werkt dus 24 uur. Dit komt hier regelmatig voor soms werken ze nog wel langer dan 24 uur achter elkaar. Ook werken de meeste op de icu als locam wat inhoud dat ze in meerdere ziekenhuizen werken.

Vandaag ook afscheid moeten nemen van kevan de zoon van diana die had dit weekend een weekend vrij van school. Het is zo raar idee want we zullen hem waarschijnlijk nooit mee zien, alleen als we terug gaan naar kenia.

Dinsdag regende het echt onwiks hard hier dus stonden we die ochtend natuurlijk dik in de trafic jam. Ongeveer anderhalf uur te laat kwamen we aan het op de afdeling, maar dat kwam ook mede doordat de dokter ons zag en we van hem mee moesten naar zijn presentatie over artrose. Wat overigens wel heel interesant was!

Op de icu was die nacht een man opgenomen met ewn verergering van de HIV. Hij had een infectie waardoor zijn darmen niet meer werkten en hij zijn eigen verteringssappen aspireerde (in de longen terrecht komen). Hiervoor moest hij worden uitgezogen waarbij zijn saturatie daalde tot 1% niet echt bepaald goed. Daarnaast had deze man ook een metabole acidose wat inhoud dat de zuurgraad van het bloed te laag is voor de verpleegkundige onder ons zijn ph was 7.2. Deze man was door die acidose aan het hyperventileren. Deze man moest geintubeerd worden en kreeg een centrale lijn.
Voordat deze patient werd geintubeerd en een centrale lijn kreeg kwam stephanie met een hele zieke patient van haar afdeling. Deze werd op een bed gelegd en vervolgens was iedereen druk met die andere patient die dus geintubeerd moest worden. Op een gegeven moment maakte een collega een opmerking dat bij de andere patient de monitor alleen maar vlakke lijnen gaf de patient was overleden. Deze man die stephanie kwam brengen heeft maar 30 min op de icu gelegen.

Op de afdeling verzamelde zich steeds meer familie van de overleden patient toen wr werd verteld dat hij was overleden begonnen ze allemaal te schreeuwen te huilen en te bidden. Ze gaan hier heel anders om met de dood best heftig om te zien.
Nadat alles familieleden de patient nog een keer hadden gezien ging ik samen met een collega de patient afleggen. dit houd in dat in elk lichaamsgat watten worden gestopt om leeglopen tegen te houden. Lekker he al die details. Daarna werd de man in doeken ingepakt en naar een opslagruimte geplaatst.

Ik had het er die dag nog met mijn collega's over HIV gehad. Er heerst hier nog zn grote taboe op HIV. Er worden allemaal andere namen gebruikt om het te omschrijven en het wordt liever in de doofpot gestopt. Zolang er niet over gepraat wordt bestaat het niet. veel mensen denken ook dat het niet zo'n erge ziekte is en vanwege geloofsovertuiging wordt HIV hier makkelijk overgedragen. Diana zei zelfs kanker wordt hier gezien als een veel ergere ziekte dan HIV. Met HIV kan je veel langer leven dan met kanker. Dat is wel echt heel jammer maar dat is de realiteit hier.

Oja er lag dus een instabiele patient op de icu maar toen in terug kwam van pauze was er niemand op de afdeling. Ook kunnen hier de verpleegkundige gewoon slapen op de afdeling.

Woensdag was ook weer een interessante dag. De man met de HIV kreeg een bradie waarna een astystole dus zijn hart was gestopt. De man werd gereanimeerd en binnen een paar minuten had hij weer een hartslag. Echt deze man had ik gister al opgegeven, bewoog al niet meer en hij had al een lege blik in de ogen. Echter gaan ze hier heel anders om met dood en reanimeren ze een patient hier tot het bittere eind. Even later kwam ik terug van lunch en werd deze man voor de tweede maal gereanimeerd, deze keer helaas voor niks de patiënt was overleden. De dokter was erbij en hielp met reanimeren. Het reanimeren ging er zo aan toe dat ze een paar keer reanimeerde en dan keken naar de monitor en dan weer verder gingen. De dokter vroeg op een gegeven moment wat is het beleid als reanimatie niet lukt, dan stoppen we. Echter ging de arts constant door met reanimeren terwijl die collega steeds zei we moeten echt stoppen dit heeft geen zin meer. Uiteindelijk hield de arts ook op en zag aan hem dat hij emotioneel was. Het was hem niet gelukt om hem beter te maken.

Na 16 uur hadden we afgesproken met hans en bert. Mijn opa en oma hadden van hans een swahili vertaalboekje gekocht en hij bleek in borne te wonen. Hans vond het heel leuk dat de kleindochter van mijn oma ook naar kenia ging. Hans heeft een project in Kenia waarbij hij gezinnen huisvest en ze eten kleding etc geeft. Toevallig was hij hier in de periode dat wij er ook waren dus hebben we afgesproken. Was erg gezellig om ze te ontmoeten.

Donderdag was een bijzondere dag. Er waren twee nieuwe patienten opgenomen die nacht. Een patient had ademhalingsproblemen waarvoor hij een tracheostoma heeft gekregen. Ik zag dat de tracheostoma eruit lag en zei dit tegen mn collega. Hij zei ja we zullen hem er zo in doen. Dit ging allemaal heel rustig aan na 5 minuten begon hij de tracheostoma schoon te maken. Ik vroeg nog moet je geen steriele handschoenen aan? Nee hoor niet nodig. Is het niet gevaarlijk dat hij er zo lang uit is. Ja is heel gevaarlijk. Maar hij ging er niet harder om werken. Ik denk dat dat ding er pas na 20 minuten weer inzat. Maargoed de patient leefde nog. Ik had het er later nog met hem over dat hier alles zo rustig gaat en dat in nederland meteen de paniek uitbreekt als zo iete gebeurt en dat ding er dan weer binnen 30 seconde inzit. Hierop moest hij heel hard lachen.
Verder was het een rustige dag.
Een collega vroeg aan mij dus jij gelooft in de evolutie theorie? Ja. Hierop begon hij van alles te verzinnen om te bewijzen dat de evolutietheorie niet bestaan en maar een verzinsel is. Vervolgens zei hij maar ik geloof in een hogere macht en die bestaat wel want als ik preek dat komt het altijd uit. Waarop ik zei maar dat god bestaat zijn ook geen bewijzen van jij hebt hem toch ook nog nooit gezien. Daarop wist hij niks meer te zeggen.

Vrijdag hadden we ons huiswerkdagje en hebben we met ruud in een restaurant geskyped. Ruud is onze bpl docent. Was echt grappig. Hij zij dat hij heel veel respect voor ons heeft wat heel fijn is om te horen.

Zaterdag zijn we naar de masai market geweest om souveniers te kopen. Natuurlijk geven ze ons mega hoge prijzen omdat we muzungu's zijn. Maar inmiddels zijn we gewend om af te dingen dus dat deden we volop en als het dan nog te hoog was dan kochten we het niet. Per toeval kwamen we op de terugweg een souvenirs winkel tegen met vaste eerlijke prijzen dus daar hebben we onze slag geslagen.

Zondag weer naar het weeshuis en eindelijk waren voor ons spullen achter gehouden zodat we met deze kinderen konden gaan tekenen. Ze waren allemaal heel enthousiast en blij. De opdracht was teken je droomhuis. We hadden op elke tafel de kleurpotloden etc uitgestalt zodat de kinderen het zelf konden pakken. In het begin bleven ze keurig netjes zitten en keken ze alleen naar de spullen. Pas toen we tegen ze zeiden dat ze het gewoon mochten pakken wat ze nodig hadden begonnen ze te kleuren. Deze kinderen zijn gewend dat ze alleams moeten vragen. Het viel ons ook op dat de spullen die we hadden gekregen (niet alles was wat wij het weeshuis hadden gegeven) waren allemaal nieuw. Hier bleek maar weer uit dat ze volgens mij nooit leuk mogen kleuren of knutselen. Het enige wat ze doen op een vrije dag is buiten spelen met de dingen die ze op de grond vinden of een film kijken.

Na het weeshuis gingen we naar de kibera slum de grootste sloppenwijk van nairobi. Diana was er al dus wij konden zelf gaan uitzoeken hoe wij er moesten komen, heel fijn. Eenmaal aangekomen in de slum moesten we met de bodaboda naar de plaats van bestemming. Een boda boda is een motor waar je met zn 3en op kan zitten. Dit kunnen we nu ook weer van ons lijstje afspreken.
Toen we eenmaal bij het huis aankwamen voelde we ons totaal niet welkom. We kregen het gevoel dat ze ons liever niet in haar huis wilde. Ze kwam niet bij ons zitten om met ons te praten helemaal niks. Deze vrouw woont echt in een groot en mooi huis in de slum met flatscreen en al. Dat verwacht je niet in een slum. Nadat we eindelijk weg konden liepen we terug naar de matatu door de slum. Het blijft indrukwekkend om te zien zoveel mensen die daar wonen en hoe arm ze zijn. Echt een hele andere wereld. Kamila en ik hadden wat foto's gemaakt, maar al vrij snel moesten we onze camera opbergen. Het bleek dat een hele groep was geïnformeerd dat er drie blanken meiden met fortocameras in de slum liepen. Deze wilde ze gaan stelen, gelukkig heeft die vriendin het tegen kunnen houden. Het is hier namelijk zo als je iets steelt wordt je direct vermoord.

Dat was het dan wel weer voor deze week. Weer een hoop indrukken opgedaan.

Liefs,

Hannah